Μάθημα : ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Αφόρμηση η ανάλυση του τίτλου του βιβλίου: ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ: 

• κατανόηση ταυτότητας εργου :ποίηση ηρωικη(έπος) και του δημιουργού(ραψωδός)
• 2 έργα και θεματική τους

ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΜΕ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Η΄ΔΙΑΦΟΡΕΣ  ΜΕ ΟΜΗΡΙΚΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ

1. video -τραγουδι απαγγελια για διαλογο καλυψως -οδυσσεα

       2. Άγγελος Σικελιανός «Το τραγούδι της Καλυψώς» [απόσπασμα]

(α.αντιγράψτε το παρακάτω ποίημα σε word και προσθέστε στίχους ομηρικούς  στα σημεία που τα συνδέετε συνειρμικά με Οδύσσεια 

β. επιλέξτε από ενότητα στίχους- αποσπάσματα και συνοδέψτε τα με εικόνες της επιλογής σας

Το ευρύχωρο άντρο, γιόμιζεν από τα κυπαρίσσια

            Μιαν ήρεμη ευωδιά –

Κι από των ξέρρηχων φυκιών την ακροπελαγίσια

            Πνοήν, η θεία βραδυά.

Έτσι, ως μπροστά της έπλεχε, μιά κι’ άλληνε πλεξούδα,

            Γιομάτη και χρυσή,

Αργά, το ηλιοβασίλεμμα, η Νύφη, ορτή, τραγούδα

            Και βόγγαε το νησί.

Και καθώς πλέρια στα πυκνά του δάσου, αχτίδα νάμπει,

            Στο γέρσιμο του Ηλιού,

Μέσα της ξάφνου απόκρυφος χορός φτεράει και λάμπει

            Στο διάνεμα πουλιού –

Κι’ απ’ την ισκιά ζερβόδεξα, στων μούσκλων τα βελούδα,

            Αν την ακουμπά ο κρουνός,

Άγνωρη ανάβρα ολόγυρα σαλεύει η πεταλούδα

            Και κόσμος εαρινός

Μ’ ανεβρυτό περνάει φτερό κι ανεβοκατεβαίνει

            Στη φλόγινη αστραπή

Χρυσός, πρασινογάλανος, φωτιά, σε μαγεμένη

            Διαβατική σιωπή –

Κι όπως, αν γύρει στ’ ανοιχτά, σε πέλαγο ή σε κάμπο,

            Τα πάντα διαπερνά,

Τα ξερά ‘γκάθια διάφωτα με κρουσταλλένιο λάμπο

            Σαλεύουν φωτεινά,

Τ’ άσπρα τα πέλαα των σταχυών και τα βουνά, τελειώνει

            Με διαμαντένια ακμή –

Κ’ αχτίδα σα βροχόσταλα στου πεύκου το βελόνι

            Γλιστράει κάθε στιγμή,

Τ’ άγριο το κύμα, ως τάλογο, που ωρτώθη στα καπούλια

            Κρεμάει – κι’ από ψηλά,

Σα βρύση αφίνει τον αφρόν, από άμετρα κανούλια,

            Φλογάτος να κυλά,

Έτσι, απ’ την άκρατη λαμπρή φωνήν, ό,τι διαβαίνει,

            Διαβαίνει δίχως σκιά

Και στης αθάνατης χαράς τον ήλιον ανεβαίνει

            Που τραγουδά η Θεά –

Και μ’ άγνωρο βαθύ παλμό τριγύρα σταματάνε

            Στη βαθουλή σπηλιά,

Τ’ αλάφια Διοκαταίβατα, να ποτιστούνε ως πάνε

            Και τα τρανά πουλιά,

«Λαμπρέ θνητέ σε χαιρετώ∙ – Σου θέρισε, σα στάχυα

            Τα κύματα μακριά

Η ευκή μου∙ και τραβήχτηκε, πάνω απ’ τα μαύρα βράχια

            Η θλιβερή σου σκιά.

Με το καλόν οπ’ ώφυγες και πια δε σου προσμένω

            Τα μέλη τα γερά,

Οπ’ ώσβυνα τον πόθο σου, σα σίδερο αναμμένο

            Μέσα στα κρύα νερά –

Μαζί σου, αν γεύτηκα, θνητέ, της γης αδρό σα μέλι

            Στη βαθουλή σπηλιά,

Των Ολυμπίων τον έρωτα κι άν ένιωσες στα μέλη

            Σε αργόπορη αγκαλιά,

Δε χάρηκες μ’ ελεύτερη καρδιά, με αστρίτη μάτι,

            Τη θεϊκή μου ορμή

Που ως κύμα εγλίστρα απάνω σου – κι’ η νοσταλγία σ’ επάτει,

            Για μιας θνητής κορμί;

http://kapnogym.blogspot.com/2015/12/9-311-420.html

https://en.calameo.com/read/0030833050aad92d6237f?page=2