25-02-2021 / 17:55 - ΦΡΑΡΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ : Η ταφή των νεκρών στην Αρχαία Ελλάδα ήταν θρησκευτικό καθήκον των οικείων τους και προβλεπόταν από το νόμο. Πολλές φορές έβαζαν στο στόμα του νεκρού ένα νόμισμα. Ήταν τα βαρκάτικα, ο οβολός που έπρεπε να πληρώσει στον Χάροντα που τον περνούσε με τη βάρκα στον ποταμό Αδη. Άλλες φορές πάλι, έβαζαν κοντά στο νεκρό ένα γλυκό από μέλι, διότι πίστευαν πως με αυτό θα μπορέσει να κολακέψει τον Κέρβερο, τον σκύλο – φύλακα του Αδη. Επίσης μέσα στον τάφο, μαζί με το νεκρό τοποθετούνταν διάφορα προσωπικά αντικείμενα (“κτερίσματα”). Πρόκειται για αντικείμενα δηλωτικά του φύλου, της ηλικίας, του επαγγέλματος ή των ασχολιών του νεκρού καθώς επίσης και του βιοτικού επιπέδου της εποχής και της περιοχής. Στους άνδρες τοποθετούσαν κυρίως διάφορα όπλα και τρόπαια (δόρατα, ασπίδες, τόξα). Στις γυναίκες  είδη καλλωπισμού, ενώ στα παιδιά, παιχνίδια. Το έθιμο αυτό ξεκινούσε από τις δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων που πίστευαν ότι ο νεκρός χρειάζεται τα αγαπημένα του αντικείμενα και μετά το θάνατο, στην “άλλη ζωή”, αλλά και ως προσωπικά αγαθά του πεθαμένου ανακρατούν κάτι από την ζωή του και έτσι θα έχουν ξεχωριστή δύναμη να τον ξαναφέρουν στον κόσμο.     Σχετικό τραγούδι: Τι τραγούδι να σου πω  (από Ενδελέχεια) 
03-03-2021 / 18:07 - ΜΠΙΛΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ : Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι, μετά το θάνατο, το πνεύμα θα χανόταν αν δεν είχε το σώμα του για να αναπαύεται μέσα σ' αυτό. Ήταν λοιπόν, πολύ σημαντικό γι' αυτούς να σταματήσουν τη φθορά του σώματος, μετατρέποντάς το σ' αυτό που εμείς σήμερα αποκαλούμε μούμια.Κανένας νεκρός δεν μπορούσε να περάσει στον κάτω κόσμο αν πριν από την ταφή του  δεν είχε προηγηθεί όλη η τελετουργική προετοιμασία.Το νεκρό σώμα το έπαιρναν οι ταριχευτές. Αφαιρούσαν το μυαλό και όλα τα εσωτερικά όργανα, εκτός την καρδιά, και τα τοποθετούσαν μέσα σε 4 δοχεία. Μετά από 70 μέρες τύλιγαν το σώμα με επιδέσμους από λινό ύφασμα που τους άλειφαν με κόμμι. Όταν η δουλειά τελείωνε, το σώμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας σκελετός ντυμένος με κιτρινιάρικο δέρμα. Τέλος στόλιζαν και έντυναν την μούμια. Έπειτα τύλιγαν το νεκρό σώμα πολύ σφιχτά, έτσι ώστε να διατηρήσει το σχήμα του. Εκατοντάδες μέτρα λινού χρησιμοποιούνταν για να τυλίξουν το νεκρό σώμα τουλάχιστον σε 20 στρώματα.Το τύλιγμα της μούμιας διαρκούσε περίπου 15 μέρες.9 Εφάρμοζαν το χρυσό προσωπείο πάνω στο πρόσωποΠάνω απ' όλα έβαζαν ένα τελευταίο σάβανο. Όταν όλα ήταν έτοιμα, τοποθετούσαν την μούμια στη σαρκοφάγο. Στον τάφο τοποθετούσαν επίσης διάφορα αντικείμενα που μπορεί να χρειαζόταν ο νεκρός καθώς και πολλά μικρά αγαλματίδια, τα οποία θα τον υπηρετούσαν στην άλλη ζωή. 
04-03-2021 / 13:39 - ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ-ΦΙΛΗΜΩΝΑΣ -ΤΣΑΜΠΙΚΟΣ : Κατά την Αρχαϊκή Περίοδο εφαρμόστηκε κυρίως η πρακτική της καύσης, ίσως επιρροή της Ανατολής. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις πρακτικής απλού ενταφιασμού. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η καύση επιλέγονταν προς χάριν του νεκρού καθώς θεωρούνταν απαραίτητη για την απελευθέρωση της ψυχής. Οι στάχτες φυλάσσονταν σε ένα αμφορέα και ενταφιάζονταν σύμφωνα με το εθιμοτυπικό του ενταφιασμού. Αυτή την περίοδο η καύση πραγματοποιούνταν στο σημείο ταφής (μέχρι τότε προτιμούνταν η ανακομιδή των υπολειμμάτων καύσης).  
04-03-2021 / 13:40 - ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ-ΦΙΛΗΜΩΝΑΣ -ΤΣΑΜΠΙΚΟΣ : Η καύση Η καύση των νεκρών, στην Κλασική Αθήνα, τουλάχιστον έως τον 4ο αι. π.Χ. ήταν μια μη διαδομένη πρακτική. Γίνονταν είτε γίνονταν στο σημείο ταφής είτε με τη μέθοδο της ανακομιδής. Στη δεύτερη περίπτωση τα υπολείμματα της καύσης (στάχτη) τοποθετούνταν σε τεφροδόχο αγγείο από πηλό ή από μέταλλο. Η καύση εμφανίζεται κατά την Αρχαϊκή Περίοδο. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος αφορούσε τον ενταφιασμό μετά από ανακομιδή. Είναι εντυπωσιακή η ποικιλία των τεφροδόχων αγγείων που έχουν εντοπιστεί. Θα πρέπει να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι τα εν λόγω αγγεία χρησιμοποιούνταν ως τεφροδόχα σε μια δεύτερη χρήση. Ορισμένα ήταν ακόσμητα και άλλα είχαν διακόσμηση ερυθρόμορφου ρυθμού. Τοποθετούνται είτε απευθείας στο άδαφος είτε σε λάρνακα. Χάλκινοι λέβητες ή υδρίες (τοποθετημένες σε κιβωτίδια με πώμα) συχνά χρησίμευαν ως τεφροδόχα αγγεία. Σε ορισμένες περιπτώσεις διατηρούνται ίχνη υφάσματος το οποίο κάλυπτε το σώμα ή το αγγείο υποδοχής. Η καύση των παιδιών συναντάται στην Κλασική Αθήνα αλλά σε γενικές γραμμές δεν ήταν καθόλου αποδεκτή. Σε μια περίπτωση έχουν εντοπιστεί υπολείμματα παιδικής καύσης αλλά δεν είναι σίγουρο για το αν πρόκειται όντως για παιδική καύση ή για τα υπολείμματα κτερισμάτων που έχουν καεί σε εκείνο