Μάθημα : Δημιουργώντας τα δικά μας τραγούδια!

Κωδικός : 1727010309

Δημιουργώντας τα δικά μας τραγούδια!

DTDMT  -  ΜΑΡΙΟΣ ΚΙΟΣΤΕΡΑΚΗΣ

Ενότητες - Εδώ Πολυτεχνείο...

Εδώ Πολυτεχνείο...

Οι εξισώσεις είναι μαγικές... Yesterday...

Το νέο μας τραγούδι με τίτλο, "Εδώ πολυτεχνείο", είναι αφιερωμένο στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Δεν θέλαμε να μιλήσουμε μόνο για ιστορικά γεγονότα, αλλά να δώσουμε έμφαση στο πώς ένιωσαν οι νέοι εκείνη τη νύχτα. Γι' αυτό, δημιουργήσαμε την ιστορία δύο φοιτητών, του Γιάννη και της Μαρίας, που έγιναν τα πρόσωπα της δικής μας αφήγησης.

Η εισαγωγή του τραγουδιού λειτουργεί σαν μια μικρή, δραματική ταινία, που περιγράφει τη στιγμή που όλα τελείωσαν – και όλα άρχισαν – για τη Δημοκρατία. Μιλάμε για τη στιγμή που ένα τανκ γκρέμισε την πύλη, εκεί όπου η Μαρία και ο Γιάννης βρίσκονταν μέσα, αγωνιώντας για το μέλλον.

Τίτλος: Εδώ Πολυτεχνείο...

Δημιουργός στίχων: Μαθητές της Α' τάξης, σε συνεργασία με τον κ. Μάριο Κιοστεράκη - μαθηματικό

Τραγούδι: Φράκταλς

Βιντεοκλίπ: εδώ!

Εισαγωγή:

Ήταν ξημερώματα Σαββάτου, 17 Νοεμβρίου 1973. Ο Γιάννης και η Μαρία, δυο φοιτητές, βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο του Πολυτεχνείου, ακριβώς πίσω από την κεντρική, σιδερένια πύλη. Γύρω τους, η αυλή είχε μετατραπεί σε πρόχειρο νοσοκομείο και χώρο συνεννόησης: σκόρπια τραπεζάκια, κουβέρτες, μεγαφωνικές εγκαταστάσεις και συνθήματα γραμμένα βιαστικά στους τοίχους. Η ένταση ήταν αφόρητη.

 

- Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών…

 

Ο ραδιοφωνικός σταθμός των φοιτητών έκανε τις τελευταίες απεγνωσμένες εκκλήσεις, όταν η νύχτα φωτίστηκε από τους προβολείς. Εκεί, στη μέση της Πατησίων, εμφανίστηκε ένα τεράστιο τανκ, παίρνοντας θέση μάχης. Ο Γιάννης και η Μαρία έβλεπαν το σιδερένιο άρμα να πλησιάζει.

 

Ο Γιάννης έσφιξε το χέρι της Μαρίας, κοιτώντας προς την είσοδο της σχολής. Τότε, με έναν εκκωφαντικό κρότο, το τανκ χτύπησε την πύλη. Η σιδερένια πόρτα λύγισε και έπεσε με πάταγο. Αρκετοί άνδρες της στρατιωτικής αστυνομίας εισέβαλαν στον χώρο, και μέσα στον πανικό που ακολούθησε, η Μαρία, στην προσπάθειά της να διαφύγει, δέχτηκε μια αδέσποτη σφαίρα στο στήθος.

 

Ο Γιάννης την έβλεπε να πέφτει, ενώ το αίμα έβαφε κόκκινη τη λέξη «Λευτεριά» που κρατούσε ζωγραφισμένη στο χέρι της.

Στίχοι:

Ήταν Νοέμβρης και σφιχτά μου κράταγες το χέρι

ενώ απ' έξω ακούγονταν οι κρότοι από τα τανκς.

Είχες το θάρρος στη ματιά κι έμοιαζες με αστέρι

που έλαμπε στον ουρανό, μια σκοτεινή βραδιά.

 

Θα σε θυμάμαι κι ας έφυγες μακριά, την αποφράδα ‘κείνη μέρα

όταν οι σφαίρες γάζωσαν τη δόλια σου καρδιά.

Θα σε θυμάμαι που στο χέρι μου, ζωγράφισες για τελευταία φορά,

με αίμα ανεξίτηλο τη λέξη λευτεριά.

 

Δεν σε ξεχνώ, θα σε θυμάμαι

σ΄ όποιο παράδεισο κι αν βρίσκεται η ψυχή σου.

Δεν σε ξεχνώ, θα σε θυμάμαι

μια μέρα θα ‘ρθω να σου κάνω συντροφιά.

 

Κι ήρθαν οι μέρες που ονειρευόσουν

μα εσύ δεν ήσουν για να τις δεις

γι αυτό σου αφήνω εδώ στεφάνι

στην αιωνιότητα ν’ αναπαυθείς.

 

Δεν σε ξεχνώ, θα σε θυμάμαι

σ΄ όποιο παράδεισο κι αν βρίσκεται η ψυχή σου.

Δεν σε ξεχνώ, θα σε θυμάμαι

μια μέρα θα ‘ρθω να σου κάνω συντροφιά.

 

Δεν σε ξεχνώ, θα σε θυμάμαι

σ΄ όποιο παράδεισο κι αν βρίσκεται η ψυχή σου.

Δεν σε ξεχνώ, θα σε θυμάμαι

μια μέρα θα ‘ρθω να σου κάνω συντροφιά.

 

* Ευχαριστούμε την κ. Μαριάννα Χριστινίδη (ΠΕ07), για την επεξεργασία του Βιντεοκλίπ.